Wiek Układu Słonecznego Do określania wieku różnych artefaktów i innych obiektów, używa się substancji radioaktywnych. Jest ich bardzo wiele. Najbardziej znane to: rad, uran, jod 131I (stosowany w medycynie do leczenia raka tarczycy), węgiel 14C i wiele innych. Właśnie węgiel 14C jest najczęściej stosowanym przez archeologów izotopem, głównie do określania wieku przedmiotów i artefaktów, pochodzenia organicznego, które za życia pochłaniały węgiel z otoczenia (wraz z tym radioaktywnym 14C). Za pomocą radioaktywnego izotopu węgla można, z dokładnością do około 100 lat, określić wiek przedmiotów nie starszych niż 40 000 lat. Do określania wieku starszych obiektów, na przykład wieku Układu Słonecznego, stosuje się inne izotopy radioaktywne. W tekście wykorzystano temat: „Gra w datowanie” – rozdz. 4, „Losowy wszechświat” i dodatek 11 „Wiek Układu Słonecznego” oraz rys. D6, które pojawiły się w książce Joela L. Schiffa „Matematyczny Wszechświat. Od Pitagorasa do Plancka” wydawnictwa PWN, do przeczytania której wszystkich zapraszamy. >>powrót |
